یادداشت دکتر محصص به مناسبت مبعث رسول اکرم (ص)

بسم الله الرحمن الرحیم

 ظرافت بیان قرآن درباره بعثت به قدری است که دقت ویژه‌ای می‌طلبد. در یک چشم انداز، رسول اکرم (ص) را می‌بینیم که اتمام حجت نمود[1] و غایت بعثت را برپاداری عدالت برشمرد[2] و در چشم اندازی دیگر همو را می‌بینیم که به تزکیه نفوس بشری اهتمام ورزید[3] و در بشارت رسانی و بیم دهی[4]، بذل جهد داشت .در حقیقت بعثت، دو ساحت فردی و اجتماعی را به هم پیوست و در این پیوندگاه، انسان با وجهۀ آسمانی خویش از عهدۀ عهدی بر‌آمد که در آغاز آفرینش با پروردگار خویش بسته بود.

می‌توان اذعان داشت، ظرفیت آسمانی انسان به پشتوانۀ بعثت، نحوۀ مواجهه با رنج های خودآفرین و سرکشی های نا آگاهانه را بازشناخت و بدین سان در جهانی که هیچ  جزء آن برای سرگرمی پدید نیامده[5]، رسولی مبعوث شد که رنج های انسان براو سنگین است[6] و مهرورزانه از انسانها می‌خواهد که ساحت ایمان را تجربه کنند.

حضرت    محمد (ص)، رسولی است که با وعده بهشت و وعید دوزخ[7]، آفریده ای فرازجو و ناشکیب[8] را به دانایی و شکیبایی فرا می خواند و او را به کشف افق های ناگشوده ای وا می‌دارد که نیاز خاکی او به تازه شدن را پاسخ دهد.

دکتر مرضیه محصص

عضو هیات علمی دانشکده الهیات و ادیان