یادداشت دکتر آذرخشی به مناسبت رحلت حضرت رسول اکرم (ص)

دکتر مصطفی آذرخشی، عضو هیأت علمی دانشکده الهیات و ادیان؛ به مناسبت ایام رحلت حضرت رسول اکرم (ص) یادداشتی به شرح زیر منتشر کرده است که در ادامه می خوانید:

​​​​​​​

بسم الله الرحمن الرحیم

روزهای پایانی ماه صفر، یادآور فقدان رسول اکرم و سبط اکبر ایشان امام حسن مجتبی و عالم آل محمّد حضرت امام علی بن موسی الرضا علیهم افضلُ صلوات المُصلّین است.

در این روزها پیامبری از دنیا رخت برکشید که بدون تردید، در شمار اثرگذارترین افراد تاریخ بشر قرار داشت. تا بدانجا که مایکل اچ  هارت نویسنده شهیر آمریکایی در کتاب "مؤثرترین صد فردِ تاریخ " که در سالهای  نخست انتشارش بیش از 500 هزار نسخه از آن به فروش رفت، در صدر آن لیستِ صد نفره، نام محمّد بن عیدالله را آورده  و درباره ی این انتخاب نوشته است:« انتخاب محمّد (ص) توسط من در صدرِ لیستِ مؤثرترین افراد تاریخ، ممکن است موجب ایجاد سؤال و یا حتی شگفتی برخی از خوانندگان شود. اما او در تاریخ بشر یگانه مردی است که توانسته است در هر دو عرصه دینی و دنیوی به طور حیرت‌آوری موفق باشد…امروز پس از گذشت 13 قرن از وفات او، اثراتش هنوز قدرتمند و پابرجاست.»

کارنامه ی کامیاب رسول اکرم در ساحت دین، وقتی به درستی درک خواهد شد که توجّه داشته باشیم در هنگام آغاز رسالتِ ایشان، انسانها عموماً درگیر اقسامی از شرک بودند. به روایت علی بن ابی طالب علیه السلام، در خطبه ی نخست نهج البلاغه، پیامبر در زمانه ای مبعوث شد که اهل زمین، یا گرفتار تشبیه خداوند به خلق بودند(شرک در ذات)، یا در اسماء و صفات خداوند دچار الحاد شده بودند(شرک در عبادت) و یا افعال الهی را به غیر خداوند نسبت می دادند(شرک در ربوبیّت) :« وَ أَهْلُ الْأَرْضِ يَوْمَئِذٍ مِلَلٌ مُتَفَرِّقَةٌ وَ أَهْوَاءٌ مُنْتَشِرَةٌ وَ طَرَائِقُ مُتَشَتِّتَةٌ بَيْنَ‏ مُشَبِّهٍ‏ لِلَّهِ بِخَلْقِهِ أَوْ مُلْحِدٍ فِي اسْمِهِ أَوْ مُشِيرٍ إِلَى غَيْرِهِ فَهَدَاهُمْ بِهِ مِنَ الضَّلَالَةِ وَ أَنْقَذَهُمْ بِمَكَانِهِ مِنَ الْجَهَالَة»

آن کسی که در ایّام سیطره ی تاریکی های شرک و ظلم، نور توحید و عدل را در آفاق زمین گسترانید، محمّد بن عبدالله بود. با کتابی که به ظلمِ مداوم بر دخترانِ بیگناه خاتمه بخشید و عملِ غیرانسانیِ زنده به گور کردنِ آنها را نکوهید و از میان برد:« وَ إِذا بُشِّرَ أَحَدُهُمْ بِالْأُنْثى‏ ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا وَ هُوَ كَظيم‏- يَتَوارى‏ مِنَ الْقَوْمِ مِنْ سُوءِ ما بُشِّرَ بِهِ أَ يُمْسِكُهُ عَلى‏ هُونٍ أَمْ يَدُسُّهُ فِي التُّرابِ أَلا ساءَ ما يَحْكُمُون‏»(آیات 58 و 59 سوره نحل)

و نیز برنامه ای جامع برای رهایی بردگان، مقرر ساخت و آزادیِ آنها را حسنه ای که موجب آمرزش گناهان و خطایا می شود، اعلام نمود:« وَ الَّذينَ يُظاهِرُونَ مِنْ نِسائِهِمْ ثُمَّ يَعُودُونَ لِما قالُوا فَتَحْريرُ رَقَبَة»(آیه ی سوم از سوره مجادله ؛ همچنین بنگرید به آیه 13 سوره البلد) اینها تنها نمونه هایی از آموزه ها و رفتارهایِ حیاتبخشِ آن پیامبر عظیم الشأن است.

پس بی جهت نیست که مایکل اچ هارت، او را مؤثّرترین فرد تاریخ دانسته که حیات دنیوی و سلوک معنوی آدمیان را با موفقیّت متحوّل ساخته است.

وقتی علی علیه السلام پیکرِ چنین معلّمی را با همکاری فرشتگان، غسل می داد و آماده ی تدفین می کرد از ضجّه های در و دیوار آن خانه خبر می داد:« وَ لَقَدْ وُلِّيتُ‏ غُسْلَهُ‏ ص وَ الْمَلَائِكَةُ أَعْوَانِي ضَجَّتِ الدَّارُ وَ الْأَفْنِیة»(نهج البلاغه،خطبه 197)

بادا که راه و پیامش را به فراموشی نسپاریم...