به مناسبت روز روانشناس
این دومین اردیبهشتی است که لذت گردش در طبیعت زیبای بهاری را با پناه گرفتن در خانه جایگزین کرده ام.
این در خانه ماندن که طول و عرض و ارتفاعش دیگر از دست در رفته و معلوم نیست تا کجا بناست کش بیاید روزگار را سخت کرده. علی الخصوص برای من روانشناس که همیشه تشویق شده ام که در اجتماع باشم. آنقدر این اجتماعی بودن را تمرین کرده بودم که باور نمی کردم بتوانم این حجم تنهایی را تاب بیاورم . این داستان وقتی در ذهنم اوج میگیرد که مشکلات افراد، گروه ها و سازمانها را(به عنوان یک روانشناس صنعتی و سازمانی) از پشت یک آینه سیاه- دوربین گوشی و لپ تاپم- بررسی میکنم و منتظر هستم جلسه بعد یا بعدتر را حضوری برگزار کنم و از هر چه ارتباط مجازی است، خلاصی یابم تا حداقل بتوانم زبان بدن مخاطبانم را هم برای درک بهترشان در نظر بیاورم...
هر روز که میگذرد بیشتر به این فکر میکنم که من اجتماعی باید چطور عادت کنم به دور از اجتماع زندگی کردن را؟ برای پیداکردن جواب گاهی نظریات اگزیستانسیال را بررسی می کنم و مفهوم تنهایی را، گاهی به خاطرات ویکتور فرانکل در زندان آشویتس (کتاب انسان در جستجوی معنا ) رجوع می کنم و گاهی به خاطرات مراجعانم از تنهایی پرهیاهویشان
و با خود مرور میکنم که چطور از آنها میخواستم این رنج تنهایی را هم به عنوان بخشی از زندگی بپذیرند.... اینکه یاد بگیرند از تهدیدها فرصت بسازند و از فرصتها نردبانی برای رشد...اینکه بتوانند به فعالیت هاشان معنا ببخشند و با انگیزه تر زندگی کنند و فشارهای روانی شان را به مدد تمارین ذهن آگاهی، مدیریت کنند...
این کرونای به اصطلاح منحوس در کنار تمام مشکلاتش یک فایده هم داشت... اینکه فهمیدم تنهایی چه طعمی دارد و چطور از فرصت تنهایی ام نردبان درست کنم...
یادگرفتم که توجهم را در لحظه حال متمرکز کنم و دست از آینده نگری های کمال طلبانه بردارم.
شاید وقت آن بود که بعد از این همه مراجع به دیدار خودم بروم... سرکی به کوه یخ درون خودم بکشم و تمرین کنم... تمرین در لحظه اکنون و اینجا بودن را...
همانطور که مراجعینم یادمی گیرند☘️
آزاده عسکری ، عضو هیئت علمی گروه روانشناسی دانشگاه شهید بهشتی
