به نام خدا
مرگِ صاحب‌دل جهانی را دلیل کلفت است
شمع چون خاموش گردد، داغِ محفل می‌شود
مجتبی دماوندی؛ مدیری توانمند و استادی دانشمند که لبخند را با لبانش پیوندی همیشگی بود و وجودش را با اهالی آب و آیینه نسبتِ هم‌ریشگی. گسترۀ استادی‌اش را از دانشگاه‌های کردستان و سمنان تا دانشگاه شهدبهشتی کشاند و چشم‌برهم‌زدنی از منش‌های والای انسانی دور نماند.
به قدری دانشجویان را به ساحل آرامش می‌رساند که دفتر کارش، در حسرتِ یک لحظه تنها نفس‌کشیدن با او ماند! هر لحظه که او را می‌دیدی، سرگرم صحبت با دانشجویی بود تا نور امیدی در دلش بتاباند و از پیلۀ سرخوردگی‌های ملال‌آور برَهاند.
نه این‌که عرفان را آموخته باشد که از تاب آن سوخته بود و چراغی فراروی خویش افروخته؛ این‌که به تصحیح دو اثر باباجعفر ابهری، از عرفای سدۀ پنجم پرداخت، ریشه در همین اندیشه داشت. دلدادگی به امام علی(ع) وجودش را می‌نواخت که جلوه‌ای از آن را با ترسیم سیمای ایشان در متون نثر عرفانی فارسی نمایان ساخت. مولوی را با "راز ماندگاری مولانا" میزبانی کرد و حافظ را در "برگ ارغوان"؛ توانمندی خویش در موضوعات تخصصی را با "جادو در ادب فارسی" رونمایی کرد و علاقه به زادگاهش را در "ورامین و علامه قطب‌الدین رازی ورامینی". افسوس و صد افسوس که اجل در ناگهانی‌ترین حالت بر او رخ نمود و در تلخ‌ترین روز پاییزی، از دست‌مان ربود.
***
دکتر عزیز!
پای قلم هنوز هم در حریمِ از تو نوشتن لرزان است و چشمِ دل گریان؛ دیوارهای دانشکده باز هم نام تو را فریاد می‌کشند و کلاس‌ها از دلتنگی برای طنینِ صدایت در آتش‌اند.
خاک بر تو خوش باد!